من هنوز تو را دارم...

گاهی که دلم...
به اندازه ی تمام غروبها می گیرد...
چشمهایم را فراموش می کنم...
اما دریغ که گریه ی دستانم نیز مرا به تو نمی رساند...
من از تراکم سیاه ابرها می ترسم و هیچ کس...
مهربانتر از گنجشکهای کوچک کوچه های کودکی ام نیست...
و کسی دلهره های بزرگ قلب کوچکم را نمی شناسد...
و یا کابوسهای شبانه ام را نمی داند...
با این همه ، نازنین ، این تمام واقعه نیست...
از دل هر کوه کوره راهی می گذرد...
و هر اقیانوس به ساحلی می رسد...
و شبی نیست که طلوع سپیده ای در پایانش نباشد...
از چهار فصل دست کم یکی که بهار است...
من هنــوز تورا دارم....

به شهر شلوغ بی کسی تبعید شدم
سفر درازی بود ، از دیار عشق می آوردنم

خسته از راه ، تکیه گاهی برای لحظه ای هم نیافتم
شاید من تازه وارد بودم ، اما نه
همه از کنار هم رَد می شدند ، گویی نابینایند

اونجا هیچکسی دل نداشت
گویی همه دل داده و پس هم نگرفته بودند

چندتا اعدامی رو دیدم ؛ که می کشیدند فریادِ عشق و بی صدا
دلشون سوخته بود ، دیگه پس هم نمی تونستن بگیرن اون دلو

اونجا روز و شب نداشت ، همیشه غروب بود
شب نبود ؛ ستاره هاشو بشماریم تا بخوابیم
هیچکسی نمی خوابید تو اون دیار

خنده بر لب ندیدم ، گریه هم  ؛ ای می دیدم
همه ساکت بودند ، اونقدر سکوت بود که گوشامو کَر می کرد

فردایی نبود ، همیشه دیروز بود

زمینش خاک نداشت ، همه چیز از سنگ بود

یکی رو به قید ضمانت برگردوندند ، شاید توبه کنه
اما بعدش با حکم اعدام به دست برگشت

اونجا رنگ سبزی موجود نبود ، نور نبود ، امید نبود
انتظار آدماش دَرارو از جا می کند

عده ای نشسته بودند و ساز دستی می زدند
سازشون صدا نداشت ، اما اشک همه رو پایین کشید

همه دلسرد بودند ، گرچه بی دل بودند
نه هواش گرم نبود ، سرماش هم بی رنگ بود

هیچ کسی  نا  نداشت

همه از شیشه بودند

در ِ اونجا از سنگ بود ...

شعر از خودم;

دیروز اومده بود دیدنم ، با یه شاخه گل سرخ و همون لبخندی که همیشه آرزوش رو داشتم

گریه کرد و گفت دلش برام تنگ شده ، ولی من فقط نگاش کردم ،

وقتی رفت سنگ قبرم از اشکاش خیس شده بود . . .

من یک شکلات  گذاشتم تو  دستش  اونم  یک  شکلات گذاشت تو دستم  من بچه

بودم اونم بچه بود

سرمو بالا کردم سرشو بالا کرد دید که منو میشناسه

خندیدم

گفت دوستیم ؟

گفتم دوست دوست

گفت تا کجا ؟

گفتم دوستی که تا نداره

گفت تا مرگ

خندیدمو  گفتم  من  که  گفتم تا نداره گفت باشه تا پس از مرگ باز با هم دوستیم؟

تا بهشت تا جهنم. تا هرجا که باشه منو تو باهم دوستیم

خندیدمو  گفتم  تو  براش تا هرجا  که  دلت  می خواد یک تا بزار اصلا یک تا بکش از

سر این دنیا تا اون دنیا اما من اصلا براش تا نمیزارم

نگام  کرد  نگاش  کردم  باور  نمیکرد  می دونستم ا ون  میخواست حتما دوستیمون

یک تا داشته باشه دوستی بدون تا رو نمی فهمید !!

گفت بیا برا دوستیمون یک نشونه بذاریم

گفتم باشه تو بزار

گفت شکلات باشه ؟

گفتم باشه

هر  بار  یک شکلات  می ذاشت  تو  دستم منم یک شکلات می ذاشتم تو دستش

باز همدیگرو نگاه می کردیم یعنی که دوستیم دوست دوست

من تندی  شکلاتمو  باز میکردم میذاشتم تو دهنم تند و تند میمکیدم میگفت شکمو

تو دوست شکموی منی و شکلاتمو می گذاشت توی یک صندوقچه کوچولوی قشنگ

می گفتم بخورش

می گفت تموم میشه می خوام تموم نشه برا همیشه بمونه

صندوقچش پر از شکلات شده بود هیچکدومشو نمی خورد

من همشو خورده بودم

گفتم اگه یک روز شکلاتاتو مورچه ها بخورن اون وقت چی کار می کنی ؟

می گفت مواظبشون هستم

می گفت میخوام نگهشون دارم تا موقعی که دوستیم ومن شکلاتمو می ذاشتم تو

دهنمو می گفتم نه نه نه تا نه . دوستی که تا نداره !!

چند سالی گذشت

اون بزرگ شده من هم بزرگ شدم من همه شکلاتامو خوردم.اون همه رو نگه داشته

اومده بود خداحافظی کنه می خواست بره اون دور دورا

میگفت میرم اما زود بر می گردم.

من که می دونم اون بر نمی گرده

یادش رفت به من شکلات بده .

من که یادم نرفته شکلاتمو دادم تندی بازش کردگذاشت تودهنش یکی دیگه گذاشتم

تو اون دستش گفتم بیا این هم آخرین شکلات برای صندوقچه کوچولوت

یادش رفته بود یک صندوقچه داره برا شکلاتاش

هر دو تا رو خورد

خندیدم

می دونستم دوستی اون تا داره اما دوستی من تا نداره

مثل همیشه

خوب شد همه رو خوردم

اما اون هیچکدوم رو نخورده

حالا با یک صندوقچه پر از شکلات های نخورده چی کار می کنه ؟

یادت هست؟ نگاهم میکردی ؟ از میان شکاف در سرت را بیرون می آوردی و چشم میدوختی به گاری پدرم. ولی من هیچ زمان فرصت نکردم سیر نگاهت کنم.
تو میدانستی. هر روز همان ساعت لای درب را میگشودی. روسری کوچکت را که باد میزد من چه میخندیدم. و تو دستانت را از درب میکندی و روسری ات را می چسبیدی تا باد آنرا به تاراج نبرد. و من چقدر دلم میخواست باد ، روسری ات را میوزید و بر دستان من مینشاند تا تو میدویدی بیرون سراغ روسری ات و من شیطنت میکردم و آنرا به باد پس میدادم تا تو باز میدویدی و من سیر نگاهت میکردم. امااین اتفاق هیچ زمان نیفتاد. تو دو دستی رو سری ات را میچسبیدی و چشمان مشکی ات را به گاری پدرم میدوختی که نان خشک فریاد میکرد.
نمیدانم نان خشک اضافیتان را چه میکردید ؟ شاید هم اصلاً نان نمیخوردید. خانه ی شما آن بالا بود. آخر دنیا! آنقدر دور که تا محله ی شما ، تاول پای من میترکید و آفتاب داغ بالای سرم میرسید. خانه تان دور بود و من این راه را می آمدم تا ثانیه ای ، چشمان مشکی ات را برای رویایم قرض بگیرم.
میدانی؟ ما هم نان نمیخوردیم. اصلاً سفره مان را فروخته بودیم. سفره را که فروختیم ، پدرم گاری گرفت و نانمان را دادایم تا نمک بگیریم وتا نمک را بدهیم و نان بگیریم تا نان را بدهیم و نمک بگیریم. نان را برای نمک میخواستیم و نمک را برای نان.
کاش می آمدی از درز در ، بیرون و من روی گاری پدرم مینشاندمت و گاری را هل میدادم ، تا تو مثل خواهر کوچکم از ذوق جیغ بزنی و من شیطنت وار ، سریعتر گاری را هل دهم و تو دو دست کوچکت را محک به دسته ی گاری بگیری و من، سیر نگاهت کنم.
اما تو هیچ زمان نیامدی ، روی گاری پدرم ننشستی و من سیر نگاهت نکردم. پدرم که گاری اش را فروخت ، دیگر به محله ی شما نیامدیم و چشمانت را برای رویا قرض نگرفتم. نمیدانم تو باز هم آمدی لای درز درب یا نه؟ نمیدانم منتظرم ماندی یا نه؟ نمیدانم.
شاید گاری دیگری آمد و تو چشمانت را به او قرض دادی تا رویا بسازد. شاید گاری دیگری آمد و تو از درز درب نگاهش کردی و فقط نگاهش کردی و باد که آمد، دو دستی روسری ات را چسبیدی.
کاش میدانستم چشمانت در کدامین رویای دیگر بعد از من میرقصد و چه کسی رویای چشمان مشکی ات را لذت میبرد و تو ...فقط نگاهش میکنی ، فقط نگاهش میکنی! همین!

گفتی میروم ، باران که ببارد بر میگردم .

 باور کردم حالا سالها از دوری دیدار و دستها در گذر باران هایی که آمدند

 تا دست خلوت های مرا به دور دست تو گره بزنند میگذرد و تو نیامدی ...

حق داری دیگر روزگاراعتماد به باران وبابونه های خیالی گذشته است و

 من حتی نگران نیامدنت هم نیستم حالا خوب می دانم هر بارانی که

 ببارد چشمانی منتظر دنبال دستهای تنهایی می گردند که

 صاحب شعرند و قرار است روزی به بهانه باران برگردند .

یک شبی مجنون نمازش را شکست

 بی وضو در کوچه لیلا نشست

   گفت یا رب از چه خوارم کرده ای ؟

  بر صلیب عشق دارم کرده ای ؟

خسته ام زین عشق ، دل خونم مکن 

 من که مجنونم ، تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم 

 این تو و لیلای تو ، من نیستم

گفت ای دیوانه ، لیلایت منم 

 در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی 

 من کنارت بودم و نشناختی .

پیش من جز سخن شمع و شکر هیچ مگو    

     ور ازین بیخبری رنج مبر هیچ مگو

        دوش دیوانه شدم عشق مرا دید و بگفت   

      آمدم نعره مزن جامه مدر هیچ مگو

       گفتم ای عشق من از چیز دگر می ترسم 

    گفت آن چیز دگر نیست دگر هیچ مگو

گفتم این روی فرشته است عجب یا بشر است 

 گفت این غیر فرشته است و بشر هیچ مگو

 ای نشسته تو درین خانه پر نقش و خیال   

    خیز ازین خانه برو رخت ببر هیچ مگو

    
        گفتم ای دل پدری کن نه که این وصف خداست     

 گفت این هست ولی جان پدر هیچ مگو

          فکر نکنی تو قلب من یه لحظه از تو یادیه

  هی طرف :   

    برای عشق

 تمنا کن ولی خار نشو

                           برای عشق

             قبول کن ولی غرورت را از دست نده

                                                      برای عشق

              گریه کن ولی به کسی نگو

                                                                         برای عشق

                                                           مثل شمع بسوز ولی نذار پروانه ببینه

        برای عشق

         پیمان ببند ولی پیمان نشکن

                                برای عشق

              جون خودتو بده ولی جون کسی رو نگیر

          برای عشق

    وصال کن ولی فرار نکن