نام تو را آورده ام دارم عبادت می کنم

گرد نگاهت گشته ام دارم زیارت می کنم

دستت به دست دیگری از این گذشته کار من

اما نمی دانم چرا دارم حسادت می کنم

گفتی دلم را بعد از این دست کس دیگر دهم

شاید تو با خود گفته ای دارم اطاعت می کنم

رفتم کنار پنجره دیدم تو را با ،،،،، بگذریم

چیزی ندیدم ، این چنین دارم رعایت می کنم

من عاشق چشم توام ، تو مبتلای دیگری

دارم به تقدیر خودم چندیست عادت می کنم

تو التماسم می کنی جوری فراموشت کنم

با التماس اما تو را به خانه دعوت می کنم

گفتی محبت کن برو ، باشد خداحافظ ولی

رفتم که تو باور کنی دارم محبت می کنم

الهی،

تو یگانه معشوق منی،

گمشده ی من تنها تو هستی،

هیچ کس را جز تو نمی جویم و نمی خواهم،

زیرا، زندگی بدون تو مرگ است،

الهی ،

از تو می خواهم به زندگی ام وارد شوی،

ولی برای آمدنت چه بهائی می توانم بپردازم،

جز این که با تمام وجودم دوستت بدارم،

الهی،

می خواهم از آن من شوی،

اگر بخواهم از این جهان گذر نموده و تو را بیابم،

یک راه، فقط یک راه در پیش دارم،

و آن این که فقط" یک" را بخواهم،

الهی،

کمکم کن،

تا تمام پل های پشت سر خود را خراب کنم،

و عاشقانه به آغوش پر مهرت باز گردم،

الهی، می خواهم خود را بنده تو کنم،

چون رهایی و آزادی، بودن در بند و اسارت توست،

نبودنت بهترین بهانه است برای اشک ریختن ...

ولی کاش بودی تا اشکهایم از شوق دیدارت سرازیر میشد ...

کاش بودی و دستهای مهربانت مرهم همه دلتنگیها و نبودنهایت میشد ...

کاش بودی تا سر به روی شانه های مهربانت می گذاشتم

و دردهایم را به گوش تو میرساندم... بدون تو عاشقی برایم عذاب است

میدانم که نمیدانی بعد از تو دیگر قلبی برای عاشق شدن ندارم...

کاش میدانستی که چقدر دوستت دارم و بیش از عشق بر تو عاشقم...

میدانی که اگر از کنارم بروی لحظه های زندگی برایم پر از درد و عذاب میشود

 میدانم که نمیدانی بدون تو دیگربهانه ای نیست برای ادامه ی زندگی جزانتظار آمدنت ...

انتـــــــــــــــــــــــــــــظار ...

شش حرف و چهار نقطه ! کلمه کوتاهیه . اما معنیش رو شاید سالها طول بکشه تا بفهمی !

تو این کلمه کوچیک ده ها کلمه وجود داره که تجربه کردن هر کدومش دل شیر می خواد!

تنهایی ، چشم براه بودن ، غم ؛غصه ، نا امیدی ، شکنجه رو حی ،دلتنگی ، صبوری ، اشک بیصدا ؛

هق هق شبونه ؛ افسردگی ، پشیمونی، بی خبری و دلواپسی و .... !

 برای هر کدوم از این کلمات چند حرفی که خیلی راحت به زبون میاد

و خیلی راحت روی کاغذ نوشته میشه باید زجر و سختی هایی رو تحمل کرد

 تا معانی شون رو فهمید و درست درک شون کرد !!!

متنفرم از هر چیزی که زمان را به یاد من میاورد... و قبل از همه ی اینها متنفرم

 از انتظار ... از انتـــــــــــــــــــــــــــــــظار متــــــنـــــفــــــرم

این روزها به لحظه ای رسیده ام که با تمام وجود ملتمسانه از اشکهایم می خواهم که یادت را از ذهن من بشوید... یادت را بشوید تا دیگر به خاطر تو با خود جدال نکنم ...

من تمام فریاد ها را بر سر خود می کشم چرا می دانستم که در این وادی ، عشق و صداقت مدتهاست که پر کشیده اند اما با این همه تمام بدبینی ها و نفرتها را به تاریک خانه دل سپردم

و در گذرگاهت سرودی دیگر گونه اغاز کردم و تو... چه بی رحمانه اولین تپش های عاشقانه قلب مرا در هم کوبیدی ...

تمام غرور و محبت مرا چه ارزان به خود خواهیت فروختی ،  اولین مهمان تنهایی هایم بودی...
روزی را که قایقی ساختیم و آنرا از از ساحل سرد سکوت به دریای حوادث رهسپارکردیم دستانم از پارو زدن خسته بود ... دلم گرفته بود...

زخم دستهایم را مرهم شدی و شدی پاروزن قایق تنهایی هایم... به تو تکیه کردم...
هیچ گاه از زخمهای روحم چیزی نگفتم و چه آرام آنها را در خود مخفی کردم ...
دوست داشتم برق چشمانت را مرهمی کنی بر زخمهای دلم اما لیاقتش را نداشتم....

مدتها بود که به راه های رفته... به گذشته های دور خیره شده بودی ...من تک و تنها پارو می زدم و دستهایم از فرط رنج و درد به خون اغشته بود... تحمل کردم ... هیچ نگفتم چون زندگی به من اموخته بود صبورانه باید جنگید ...

به من اموخته بود که در سرزمینی که تنها اشک ها یخ نبسته اند باید زندگی کرد...
اما امروز دریافتم که حجمی که در قایق من نشسته بود جز مشتی هیچ چیز دیگری نبود...
و ای کاش زود تر قایقم را سبکتر کرده بودم...

با این همه... بهترینم دوستت دارم ... هرگز فراموشت نمی کنم...

هیچ کس این چنین سحر امیز نمی توانست مرا ببرد آنجایی که مردمانش به هیچ دل می بندند با هیچ زندگی می کنند به هیچ اعتقاد  دارند و با هیچ می میرند!

   دستمال کاغذی به اشک گفت: 
                    قطره قطره ات طلاست
                         یک کم از طلای خود حراج می کنی؟
                               عاشقم! با من ازدواج می کنی؟
   اشک گفت: 
         ازدواج اشک و دستمال کاغذی؟!
              تو چقدر ساده ای، خوش خیالِ کاغذی!
                  توی ازدواج ما تو مچاله می‌شوی چرک می‌شوی و تکه‌ای زباله می‌شوی!
                        پس برو و  بی‌خیال باش
                               عاشقی کجاست؟!
                                     تو فقط دستمال باش...!!
   دستمال کاغذی دلش شکست، گوشه‌ای کنار جعبه اش نشست...
   گریه کرد و گریه کرد...
   در تن سفید و نازکش دوید خونِ درد...
   آخرش دستمال کاغذی مچاله شد!
   مثل تکه‌ای زباله شد!
   او ولی شبیه دیگران نشد،
   چرک و زشت مثل این و آن نشد؛
   رفت اگرچه توی سطلِ آشغال،
                                        اما پاک بود و عاشق و زلال...
   او با تمام دستمال‌های کاغذی فرق داشت،
                                          چون که در میان قلب خود دانه‌های اشک داشت....

درشهرعشق قدم میزدم گذرم افتادبه قبرستان عاشقان خیلی تعجب کردم تاچشم کارمی کردقبربودپیش خودم گفتم یعنی این قدرقلب شکسته وجودداره؟یکدفعه متوجه قلبی شدم که تازه خاک شده بودجلورفتم برگهای روی قبرراکنارزدم که براش دعاکنم وای چی میدیدم باورم نمیشه اون قلبه همون کسیه که چندساله پیش دله منو شکسته بود

امشب تمام خویش را از غصه پرپر میکنم
گلدان زرد یاد را با تو معطر میکنم
 تو رفته ای و رفتنت یک اتفاق ساده نیست
ناچار این پرواز را این بار باور میکنم
یک عهد بستم با خودم وقتی بیایی پیش من
یه احترام رجعتت من ناز کمتر می کنم
یک شب اگر گفتی برو دیگر ز دستت خسته ام
آن شب برای خلوتت یک فکر دیگر میکنم
صحن نگاهت را به روی اشتیاقم باز کن
من هم ضریح عشق را غرق کبوتر میکنم
شعریست باغ چشم تو غرق سکوت و آرزو
یک روز من این شعر را تا آخر از بر میکنم
گر چه شکستی عهد را مثل غرور ترد من
اما چنان دیوانه ام که با غمت سر میکنم
زیبا خدا پشت و پناه چشمهای عاشقت
با اشک و تکرار و دعا راه تو را تر میکنم

به روی گونه تابیدی و رفتی
مرا با عشق سنجیدی و رفتی
تمام هستی ام نیلوفری بود
تو هستی مرا چیدی و رفتی
کنار اتظارت تا سحر گاه
شبی همپای پیچک ها نشستم
تو از راه آمدی با ناز و آن وقت تمنای مرا دیدی و رفتی
شبی از عشق تو با پونه گفتم
دل او هم برای قصه ام سوخت
غم انگیزست توشیداییم را
به چشم خویش فهمیدی و رفتی
چه باید کرد این هم سرنوشتی ست
ولی دل رابه چشمت هدیه کردم
سر راهت که می رفتی تو آن را به یک پروانه بخشیدی و رفتی
صدایت کردم از ژرفای یک یاس
به لحن آب نمنک باران
نمی دانم شنیدی برنگشتی
و یا این بار نشنیدی و رفتی
نسیم از جاده های دور آمد
نگاهش کردم و چیزی به من نگفت
توو هم در انتظار یک بهانه
از این رفتار رنجیدی و رفتی
عجب دریای غمنکی ست این عشق
ببین با سرنوشت من چها کرد
تو هم این رنجش خکستری را
میان یاد پیچیدی و رفتی
تمام غصه هایم مقل باران
فضای خاطرم را شستشو داد
و تو به احترام این تلاطم
فقط یک لحظه باریدی و رفت ی
دلم پرسید از پروانه یک شب
چرا عاشق شدی در عجیبی ست
و یادم هست تو یک بار این را
ز یک دیوانه پزسیدی و رفتی
تو را به جان گل سوگند دادم
فقط یک شب نیازم را ببینی
ولی در پاسخ این خواهش من
تو مثل غنچه خندید و رفتی
 دلم گلدان شب بو های رویا ست
پر است از اطلسی های نگاهت
تو مثل یک گل سرخ وفادار
کنار خانه روییدی و رفتی
تمام بغض هایم مثل یک رنج
شکست و قصه ام در کوچه پیچید
ولی تو از صدای این شکستن
به جای غصه ترسیدی و رفتی
 غروب کوچه های بی قراری
حضور روشنی را از تو می خواست
تو یک آن آمدی این روشنی را
بروی کوچه پاشیدی و رفتی
کنار من نشتی تا سپیده
ولی چشمان تو جای دگر بود
و من می دانم آن شب تا سحرگاه
نگارن را پرستیدی و رفتی
نمی دانم چه می گویند گل ها
خدا می داند و نیلوفر و عشق
به من گفتند گل ها تا همیشه
تو از این شهر کوچیدی و رفتی
جنون در امتداد کوچه عشق
مرا تا آسمان با خودش برد
و تو در آخرین بن بست این راه
مرا دیوانه نامیدی و رفتی
شبی گفتی نداری دوست من را
 نمی دانی که من ن شب چه کردم
خوشا بر حال آن چشمی که آن را
به زیبایی پسندیدی و رفتی
هوای آسمان دیده ابریست
پر از تنهایی نمنک هجرت
تو تا بیراهه های بی قراری
دل من را کشانیدی و رفتی
پریشان کردی و شیدا نمودی
تمام جاده های شعر من را
رها کردی شکستی خرد گشتم
تو پایان مرا دیدی و رفتی

خدایا...هدایتم کن...زیرا می دانم که گمراهی چه بلای خطرناکی است.

خدایا...هدایتم کن...که ظلم نکنم...زیرا می دانم که ظلم چه گناه نابخشودنی است. خدایا...ارشادم کن که بی انصافی نکنم...زیرا کسی که انصاف ندارد شرف ندارد.

خدایا...راهنمایم باش تا حق کسی را ضایع نکنم...که بی احترامی به یک انسان ،
همانا کفر خدای بزرگ است.

خدایا...مرا از بلای غرور و خودخواهی نجات ده...تا حقایق وجود را ببینم
و جمال زیبای تو را مشاهده کنم.

خدایا...پستی دنیا و ناپایداری روزگار را همیشه در نظرم جلوه گرساز...
تا فریب زرق و برق عالم خاکی، مرا از یاد تو دور نکند.

خدایا...من کوچکم، ضعیفم، ناچیزم، پرکاهی در مقابل توفان ها هستم، ...
به من دیده های عبرت بین ده...تا ناچیزی خود را ببینم...
و عظمت و جلال تو را براستی بفهمم و به درستی تسبیح کنم.

خدایا...دلم از ظلم و ستم گرفته است...

تو را به عدالتت سوگند می دهم که مرا در زمره ستمگران و ظالمان قرار ندهی...
که جاذبه های مادی زندگی، مرا از زیبایی و عظمت تو غافل نگرداند.

خدایا...می خواهم فقیری بی نیاز باشم...
خدایا...خوش دارم گمنام و تنها باشم تا در غوغای کشمکشهای پوچ مدفون نشوم

خدایا...دردمندم، روحم از شدت درد می سوزد...
قلبم می جوشد، احساسم شعله می کشد...
بندبند وجودم از شدت درد صیحه می زند...

تو مرا در بستر مرگ آسایش بخش...
خدایا...به سوی تو می آیم...

از عالم و عالمیان می گریزم...
تو مرا در جوار رحمت خود سکنی ده.

دکتر مصطفی چمران