یادت هست؟ نگاهم میکردی ؟ از میان شکاف در سرت را بیرون می آوردی و چشم میدوختی به گاری پدرم. ولی من هیچ زمان فرصت نکردم سیر نگاهت کنم.
تو میدانستی. هر روز همان ساعت لای درب را میگشودی. روسری کوچکت را که باد میزد من چه میخندیدم. و تو دستانت را از درب میکندی و روسری ات را می چسبیدی تا باد آنرا به تاراج نبرد. و من چقدر دلم میخواست باد ، روسری ات را میوزید و بر دستان من مینشاند تا تو میدویدی بیرون سراغ روسری ات و من شیطنت میکردم و آنرا به باد پس میدادم تا تو باز میدویدی و من سیر نگاهت میکردم. امااین اتفاق هیچ زمان نیفتاد. تو دو دستی رو سری ات را میچسبیدی و چشمان مشکی ات را به گاری پدرم میدوختی که نان خشک فریاد میکرد.
نمیدانم نان خشک اضافیتان را چه میکردید ؟ شاید هم اصلاً نان نمیخوردید. خانه ی شما آن بالا بود. آخر دنیا! آنقدر دور که تا محله ی شما ، تاول پای من میترکید و آفتاب داغ بالای سرم میرسید. خانه تان دور بود و من این راه را می آمدم تا ثانیه ای ، چشمان مشکی ات را برای رویایم قرض بگیرم.
میدانی؟ ما هم نان نمیخوردیم. اصلاً سفره مان را فروخته بودیم. سفره را که فروختیم ، پدرم گاری گرفت و نانمان را دادایم تا نمک بگیریم وتا نمک را بدهیم و نان بگیریم تا نان را بدهیم و نمک بگیریم. نان را برای نمک میخواستیم و نمک را برای نان.
کاش می آمدی از درز در ، بیرون و من روی گاری پدرم مینشاندمت و گاری را هل میدادم ، تا تو مثل خواهر کوچکم از ذوق جیغ بزنی و من شیطنت وار ، سریعتر گاری را هل دهم و تو دو دست کوچکت را محک به دسته ی گاری بگیری و من، سیر نگاهت کنم.
اما تو هیچ زمان نیامدی ، روی گاری پدرم ننشستی و من سیر نگاهت نکردم. پدرم که گاری اش را فروخت ، دیگر به محله ی شما نیامدیم و چشمانت را برای رویا قرض نگرفتم. نمیدانم تو باز هم آمدی لای درز درب یا نه؟ نمیدانم منتظرم ماندی یا نه؟ نمیدانم.
شاید گاری دیگری آمد و تو چشمانت را به او قرض دادی تا رویا بسازد. شاید گاری دیگری آمد و تو از درز درب نگاهش کردی و فقط نگاهش کردی و باد که آمد، دو دستی روسری ات را چسبیدی.
کاش میدانستم چشمانت در کدامین رویای دیگر بعد از من میرقصد و چه کسی رویای چشمان مشکی ات را لذت میبرد و تو ...فقط نگاهش میکنی ، فقط نگاهش میکنی! همین!