به شهر شلوغ بی کسی تبعید شدم
سفر درازی بود ، از دیار عشق می آوردنم

خسته از راه ، تکیه گاهی برای لحظه ای هم نیافتم
شاید من تازه وارد بودم ، اما نه
همه از کنار هم رَد می شدند ، گویی نابینایند

اونجا هیچکسی دل نداشت
گویی همه دل داده و پس هم نگرفته بودند

چندتا اعدامی رو دیدم ؛ که می کشیدند فریادِ عشق و بی صدا
دلشون سوخته بود ، دیگه پس هم نمی تونستن بگیرن اون دلو

اونجا روز و شب نداشت ، همیشه غروب بود
شب نبود ؛ ستاره هاشو بشماریم تا بخوابیم
هیچکسی نمی خوابید تو اون دیار

خنده بر لب ندیدم ، گریه هم  ؛ ای می دیدم
همه ساکت بودند ، اونقدر سکوت بود که گوشامو کَر می کرد

فردایی نبود ، همیشه دیروز بود

زمینش خاک نداشت ، همه چیز از سنگ بود

یکی رو به قید ضمانت برگردوندند ، شاید توبه کنه
اما بعدش با حکم اعدام به دست برگشت

اونجا رنگ سبزی موجود نبود ، نور نبود ، امید نبود
انتظار آدماش دَرارو از جا می کند

عده ای نشسته بودند و ساز دستی می زدند
سازشون صدا نداشت ، اما اشک همه رو پایین کشید

همه دلسرد بودند ، گرچه بی دل بودند
نه هواش گرم نبود ، سرماش هم بی رنگ بود

هیچ کسی  نا  نداشت

همه از شیشه بودند

در ِ اونجا از سنگ بود ...

شعر از خودم;