تو زیباتر زگلهایی،

تو رعنایی تو بی تایی،

تویی اینک همه آنچه که من دارم،

فدایت باد جان من اگر آن لایقت باشد.

تو را من دوست می دارم فزونتر از همه عالم،

فزونتر زانچه می دانی و می بینی که من دارم،

تو آخر گشته ای کل وجود من.

تویی رویای شیرینم،

تورا در خواب می بینم،

عزیزی تو برای من،

تو یادت مانده در یادم،

به تنهایی و زیبایی.

سخنها گویمت اما تویی خاموش و بی نجوا،

جوابم گو جان من،

من اینجا یکه و تنها،

به دور از چشم مست تو،

به غمگینی کرفتارم.

کنم دل خوش به تصویرت،

شوم خیره به عکس بی مثال تو،

به چشمان پراز مهر و صفای تو،

به روی روشن چون قرص ماه تو،

به ابروی کمان و دیده چون تیردان تو،

به لبهایی که هیچش عیب و ایرادی نشاید گفت جز قتلگاه من،

برآوردم سر از عکست،

شدم بیرون ز رویای سپید خود،

بدیدم ناگهان اینک بود یک ساعت کامل که من محو تماشای جمال بی مثالت گشته بودستم.

قسم خوردم به روی بی مثال تو،

به چشمان پراز مهر و صفای تو،

به روی روشن چون قرص ماه تو،

به ابروی کمان و دیده چون تیردان تو،

که گر اندر سرم یک لحظه امید وصالت را نمی دیدم،

همان یک لحظه کافی بود

تامرگم فرا آید.