واسه لحظاتی مهمان دلم بودی خیلی راحت دعوت شدی به مهمانی زندگیم...

 میدونم رسم مهمان نوازی را خوب به جا آوردم...درسته که خداحافظی نکردی و رفتی...

حرفی نیست. منظورم این نبود و رفتنت را به فال نیک می گیرم... تو از اول اومده بودی بری...

چی شد به همین زودی به همین آسونی جا زدی...

 به جای اینکه در کنار عاشقت باشی در کنار یه غریبه زود آشنا نشسته ای...

 میزبان دل اون شدی... ؟؟؟!!!اشکالی نداره من هم خوابیدم تو گورستان خاطرات...

 اگه می بینی گلایه ای از من به تو نمیرسه به خاطر اینه که از خودم گذشتم تا تو بفهمی که

هنوزم ......هنوزم....دوستت دارم...

 ولی تو هرگز نفهمیدی اشکای من بدرقه راه کی شدن.....

تو ندونستی من چه ها از بی تو بودنها کشیدم و تاوان عاشق بودنم را چگونه با تلخی پس میدم...

بگذریم از این گلایه های کهنه...

نمیدونم چرا وقتی می خوام از تو بنویسم ناخوداگاه به سوی گلایه میرم...

 شاید می خوام سبک بشم وحرفایی که وقتی رفتی نتونستم بهت بگم را به نگارش در بیارم...

شاید هم گلایه هایی که دلم نیومد پیش تو به زبان بیارم حداقل بنویسم...

اینو مطمئنم روزی می فهمی که دل عاشق و امیدواری را شکستن چقدر گناهه...

هر وقت هم بفهمی دیر نیست... خیلی دیره... این دل دیگه انتظاری از تو نداره...!

 درسته خوب فهمیدی با همین الکی خوش بودنام تونستم باورم را ارضا کنم که تو دیگه نیستی...

نیستی...در بازی عشقمون چه گناهکار باشی چه بی تقصیر من از سر تقصیراتت گذشتم...

باید گذشت کرد... از گناه بی تفاوت بودنت هم می گذرم...

باز میگم خدا پشت و پناهت...