گریه نکن

به خدا تو رو دوست دارم

ای خدا کاری بکن

تا بفهمه چقدر براش میمیرم

جون منی عشق منی

تو چشام نگاه کن تا

بهت بگم که تو مال منی

تو چشام نگاه کن تا

بهت بگم که تو عمر منی

چقدر میخوامت

دوست دارم آره آره

قلبم شده پاره پاره

بیا که دنیا به ما وفا نداره

تنها شدم ای مهربون

بیا بیا پیشم بمون

بیا که سازم بی تو صدا نداره

گریه نکن

      لحظه های آبی

دیشب در هوای عشق تو دل را به آسمان زدم وخواب را چشمانم ربودم .

دیشب به خاطر وجود تو پلک هایم را هزار بار باز وبسته کردم تا شاید یک لحظه رویای با تو بودن در واقعیتم زنده شود.

دیشب برای هر بار خیال تو در ذهن دلم تمام صورتم را با اشک هایم شستشو دادم

دیشب هوا ، هوای عاشق شدن بود هوای دو باره زنده شدن بود هوای کلبه عشق بود هوای یک شب مهتابی در کنار هم بود هوای نم نم بارون در کنار یک شعله ی داغ محبت بود هوای گل های لاله را پر پر کردن به امید، آمدن یا نیامدن بود

هوای با تو بودن و با تو مردن بود

لحظه های سخت تنها ماندنم    
                                                 با تو یک دنیا قشنگی می شود 

                          با تو حتی خوابهای تلخ من              یک بغل رویای رنگی می شود 

             هیچ می دانی دلم این روزها                                     بی تو دائم بی قراری می کند؟ 

     عصر بغض آلود و خیس جمعه ها                                           در فراقت سخت زاری می کند؟ 

          نامه های هر شبم را خوانده ای؟                                     نامه ای از لحظه های انتظار 

                       از میان کوچه های تنگ دل                    نامه ای از باغ سیب بی بهار 

                                               آسمان هم باز باریدن گرفت 

                                              می نوازد چنگ باران را خدا 

                         بوی خوب خاک و عطر یاد تو          می کشد تا شهر رویایت مرا 

           کاش در این لحظه های تلخ درد                                 شانه هایت تکیه گاه گریه بود 

                  کاش لبخند قشنگت از دلم                               غصه های کهنه اش را می ربود! 

                      چشمهای خیس من در یک امید               قلب من در آرزوی وصل توست 

                                           سوخت باغ هستی ام در این خزان 

                                           خوب می دانم بهاران فصل توست

رفتم مرا ببخش و مگو او وفا نداشت
  راهی به جز گریز برایم نمانده بود
  این عشق آتشین پر از درد و بی امید
  در وادی گناه و جنونم کشانده بود

  رفتم که داغ بوسه پر حسرت تو را
  با آبهای دیده ز لب شستشو دهم
  رفتم که نا تمام بمانم در این سرود
  رفتم که با نگفته به خود آبرو دهم

  رفتم مگو مگو که چرا رفت، ننگ بود
  عشق من و نیاز تو و سوز و ساز ما
  از پرده خموشی وظلمت چو نور صبح
  بیرون فتاده بود به یک باره راز ما

  رفتم که گم شوم چو یکی قطره اشک گرم
  در لابلای دامن شبرنگ زندگی
  رفتم که در سیاهی یک گور بی نشان
  فارغ شوم ز کشمکش و جنگ زندگی

  من از دو چشم روشن و گریان گریختم
  از خنده های وحشی طوفان گریختم
  از بستر وصال به آغوش سرد هجر
  آزرده از ملامت وجدان گریختم

  ای سینه در حرارت سوزان خود بسوز
  دیگر سراغ شعله آتش ز من مگیر
  می خواستم که شعله شوم سرکشی کنم
  مرغی شدم به کنج قفس خسته و اسیر

  روحی مشوشم که شبی بی خبر ز خویش
  در دامن سکوت به تلخی گریستم
  نالان ز کرده ها و پشیمان ز گفته ها
  دیدم که لایق تو و عشق تو نیستم

من می خواستم تو به من عادت نکنی من بهت عادت کردم

  می خواستم تو عاشق نباشی من عاشقت شدم

  می خواستم من برات مثل بقیه باشم تو برام از همه مهم تر شدی

  می خواستم تو سکوت نکنی خودم سکوت کردم

  می خواستم تو هیچ وقت آزارم ندی من تا حد توانم آزارت دادم

  می خواستم با تو مثل گذشته ام عهد نبندم اما خودم سر عهد نبسته موندم

  می خواستم تا همیشه بهم خوبی کنی من بهت بدی کردم

  می خواستم بری دنبال زندگیت اما تو همه ی زندگیم شدی